Aankomst in Santa Cruz
Door: Isolde
16 Augustus 2015 | Bolivia, Santa Cruz de la Sierra
Daar zitten we dan in een hostel in Santa Cruz uit te hijgen na een zware 24 uur onderweg.
Het begon allemaal om 6 uur 's ochtends in Rotterdam. Nog de laatste check, Jerre zijn koffie op (heel belangrijk!) en toen was het al zo tijd om naar het station te gaan. Niks vergeten? Niks vergeten.
Op het station mistte we prompt onze trein, de intercity naar Schiphol want die reed voor onze neus weg. Wanneer gaat de volgende trein? Over twee minuten op het perron 12. We stonden op perron negen dus de eerste spurt met backpack op was een feit en hijgend en zwetend rende we net de roltrap op naar het perron toen er werd gefloten. Jerre stond al in de trein maar het was de HiSpeed dus er moest echt nog even toeslag worden betaald.
Al badend in het zweet reden we zo in 30 minuten naar Schiphol. Eerder dan met de trein die we hadden gemist! En dat was maar goed ook, want...ik kwam erachter dat ik mijn mooie nieuwe jas was vergeten. Wind en regen bestendig voor als we op 4000 meter zitten. Ja, daar zit je dan, al in de trein. Er was een outdoorwinkel op Schiphol dus daar haalde we in ieder geval nog een regenjas. Het werd weer enigzins gecompenseerd dat ik maar 8,9 kilo had gepakt, dus mijn voornemen om mijn backpack zo licht mogelijk te maken was gelukt. Nu kijken of ik het ga redden daarmee.
De eerste etappe, van Schiphol naar Heathrow ging vlekkeloos. Bij de overstap in London hoefde gelukkig niet weer onze bagage op te halen, die ging helemaal door naar Santa Cruz. Jerre was wel telkens de sjaak bij alle security checks en moest zich half uitkleden omdat de x-ray van zijn tas telkens onduidelijk uitkwam. Dus dan werd zijn tas weer doorzocht en vooral in London had de bagagechecker geen haast.
In London waren we rond 1 uur en rond 3 uur ging de vlucht naar Amerika. Daar hadden we een gelukje dat een gezin dat zich dunnetjes had verspreid in het vliegtuig herenigd wilde worden, omdat de kinderen geen Engels spraken. De vader zat naast ons dus als wij onze plekken konden ruilen konden die kinderen naast hem zitten. Dan kregen wij gratis champagne. Nou dat vonden wij niet erg, dus even later zaten we proostend meer voorin het vliegtuig.
Negen uur in het vliegtuig is toch een lange tijd. Dus enigzins gebroken kwamen we aan in Miami. De douane-check is altijd een heel gedoe in de VS en nu ik het vier keer heb moeten doorstaan ben ik met Jerre tot de conclusie gekomen dat chagrijnigheid een pluspunt is bij de sollicitatie voor douane-beambte in de VS. Een monotone stem is een goed tweede pluspunt. Je moet altijd vingerafdrukken maken door je vingers op een scanapparaat dat aan de zijkant van het douanehokje hangt te leggen. Ongeveer de enige woorden die je wisselt met de beambte gedurende de gehele procedure zijn: “Right hand four fingers....right hand thumb….left hand four fingers….left hand thumb.”
We waren er deze keer wel zo doorheen. "Transit" is het password om snel door die check heen te komen. Dus om half negen waren we geheel klaar en konden we tot kwart over 11 's avonds wachten totdat onze volgende vlucht ging. Jerre had ondertussen last van zijn maag van al dat gehang in een vliegtuig stoel. Na wat rondgelopen te hebben en een zonnebril aangeschaft te hebben (die van mij was onderweg al gebroken) gingen we bij de gate rondhangen.
Om 23:55 begonnen we aan het laatste gedeelte in het derde vliegtuig, maar wel twee vluchten. De vlucht maakte namelijk een tussenlanding in La Paz, waar we er niet uit mochten om vervolgens door te vliegen naar Santa Cruz. Om 6 uur 's ochtend landde we in La Paz om om half acht weer verder te vliegen.
De douane in Bolivia is echt een verademing vergeleken bij die van de VS. Je komt er zo doorheen. Als je al de nodige formulieren nog niet had ingevuld kon je ze ook gewoon vol krabbelen en toch laten bestempelen. Maar we hebben ze toch maar netjes ingevuld want je weet maar nooit wat voor (monetaire) verrassing dat op de terugweg kan geven. Wonder boven wonder lagen onze backpacks daar gewoon en we werden opgehaald bij de gate door een taxi gestuurd door het hostel.
De lucht opsnuivend in een aangenaam zonnetje namen we de omgeving in ons op. Palmbomen in een droog landschap met hier en daar groen. De stad is ruim opgezet in dezelfde gridvorm zoals je die in Amerika ziet. De taxichauffeur, die in 8 jaar in London had gewoond, had die straten in London ook nooit begrepen. "Hier is het simpel. Wil je naar de andere kant van de stad, rij je gewoon rechtdoor".
Pinnen wordt nog wel een issue want we vroegen de taxi te stoppen bij een ATM maar die weigerde al dienst met onze pas. Vier (!) ATMs later hadden we prijs maar dat wordt nog een aandachtspuntje dus, contact geld, de komende weken.
Het begon allemaal om 6 uur 's ochtends in Rotterdam. Nog de laatste check, Jerre zijn koffie op (heel belangrijk!) en toen was het al zo tijd om naar het station te gaan. Niks vergeten? Niks vergeten.
Op het station mistte we prompt onze trein, de intercity naar Schiphol want die reed voor onze neus weg. Wanneer gaat de volgende trein? Over twee minuten op het perron 12. We stonden op perron negen dus de eerste spurt met backpack op was een feit en hijgend en zwetend rende we net de roltrap op naar het perron toen er werd gefloten. Jerre stond al in de trein maar het was de HiSpeed dus er moest echt nog even toeslag worden betaald.
Al badend in het zweet reden we zo in 30 minuten naar Schiphol. Eerder dan met de trein die we hadden gemist! En dat was maar goed ook, want...ik kwam erachter dat ik mijn mooie nieuwe jas was vergeten. Wind en regen bestendig voor als we op 4000 meter zitten. Ja, daar zit je dan, al in de trein. Er was een outdoorwinkel op Schiphol dus daar haalde we in ieder geval nog een regenjas. Het werd weer enigzins gecompenseerd dat ik maar 8,9 kilo had gepakt, dus mijn voornemen om mijn backpack zo licht mogelijk te maken was gelukt. Nu kijken of ik het ga redden daarmee.
De eerste etappe, van Schiphol naar Heathrow ging vlekkeloos. Bij de overstap in London hoefde gelukkig niet weer onze bagage op te halen, die ging helemaal door naar Santa Cruz. Jerre was wel telkens de sjaak bij alle security checks en moest zich half uitkleden omdat de x-ray van zijn tas telkens onduidelijk uitkwam. Dus dan werd zijn tas weer doorzocht en vooral in London had de bagagechecker geen haast.
In London waren we rond 1 uur en rond 3 uur ging de vlucht naar Amerika. Daar hadden we een gelukje dat een gezin dat zich dunnetjes had verspreid in het vliegtuig herenigd wilde worden, omdat de kinderen geen Engels spraken. De vader zat naast ons dus als wij onze plekken konden ruilen konden die kinderen naast hem zitten. Dan kregen wij gratis champagne. Nou dat vonden wij niet erg, dus even later zaten we proostend meer voorin het vliegtuig.
Negen uur in het vliegtuig is toch een lange tijd. Dus enigzins gebroken kwamen we aan in Miami. De douane-check is altijd een heel gedoe in de VS en nu ik het vier keer heb moeten doorstaan ben ik met Jerre tot de conclusie gekomen dat chagrijnigheid een pluspunt is bij de sollicitatie voor douane-beambte in de VS. Een monotone stem is een goed tweede pluspunt. Je moet altijd vingerafdrukken maken door je vingers op een scanapparaat dat aan de zijkant van het douanehokje hangt te leggen. Ongeveer de enige woorden die je wisselt met de beambte gedurende de gehele procedure zijn: “Right hand four fingers....right hand thumb….left hand four fingers….left hand thumb.”
We waren er deze keer wel zo doorheen. "Transit" is het password om snel door die check heen te komen. Dus om half negen waren we geheel klaar en konden we tot kwart over 11 's avonds wachten totdat onze volgende vlucht ging. Jerre had ondertussen last van zijn maag van al dat gehang in een vliegtuig stoel. Na wat rondgelopen te hebben en een zonnebril aangeschaft te hebben (die van mij was onderweg al gebroken) gingen we bij de gate rondhangen.
Om 23:55 begonnen we aan het laatste gedeelte in het derde vliegtuig, maar wel twee vluchten. De vlucht maakte namelijk een tussenlanding in La Paz, waar we er niet uit mochten om vervolgens door te vliegen naar Santa Cruz. Om 6 uur 's ochtend landde we in La Paz om om half acht weer verder te vliegen.
De douane in Bolivia is echt een verademing vergeleken bij die van de VS. Je komt er zo doorheen. Als je al de nodige formulieren nog niet had ingevuld kon je ze ook gewoon vol krabbelen en toch laten bestempelen. Maar we hebben ze toch maar netjes ingevuld want je weet maar nooit wat voor (monetaire) verrassing dat op de terugweg kan geven. Wonder boven wonder lagen onze backpacks daar gewoon en we werden opgehaald bij de gate door een taxi gestuurd door het hostel.
De lucht opsnuivend in een aangenaam zonnetje namen we de omgeving in ons op. Palmbomen in een droog landschap met hier en daar groen. De stad is ruim opgezet in dezelfde gridvorm zoals je die in Amerika ziet. De taxichauffeur, die in 8 jaar in London had gewoond, had die straten in London ook nooit begrepen. "Hier is het simpel. Wil je naar de andere kant van de stad, rij je gewoon rechtdoor".
Pinnen wordt nog wel een issue want we vroegen de taxi te stoppen bij een ATM maar die weigerde al dienst met onze pas. Vier (!) ATMs later hadden we prijs maar dat wordt nog een aandachtspuntje dus, contact geld, de komende weken.
-
16 Augustus 2015 - 18:17
Mieke:
Oh, oh, wat een avontuur. Ben benieuwd wat jullie nog meer gaan beleven!
Eerst maar even bijslapen, denk ik.
Groetjes,
Mieke -
16 Augustus 2015 - 21:32
Judith:
Hebben jullie de passen wel geactiveerd voor Zuid Amerika? Neem anders zo veel mogelijk op bij die automaat die het wel deed. Soms hadden we in Argentinië ook last. Sommige banken werken niet mondiaal.
Noortje houd zich muisstil op de kamer boven. Komt er niet uit. Maakt het goed.
Liefs, Judith:) -
17 Augustus 2015 - 07:26
Annet:
Typisch weer die reis naar Schiphol, maar jullie zijn er, haha. Met pinnen had ik hetzelfde in Peru, ze hebben regels aangescherpt. Komt wel goed. De grootste banken zitten altijd wel in grote steden. Succes en genieten!! Xx -
17 Augustus 2015 - 08:43
Simone:
Ik heb me aangemeld voor de 'vivabolivia' blog. Als ik je verslag over de reis Rotterdam - Schiphol lees dan weet ik zeker dat we zussen zijn....Je kan er dus niks aan doen...het zit in de genen! -
18 Augustus 2015 - 08:59
Inge:
Hela, zo te lezen hebben jullie al een avontuur beleefd voordat je vakantie begint, dus dat beloofd wat..! heeeel veel plezier en geniet er van..
gr. Inge -
25 Augustus 2015 - 21:58
Judith:
Nog even een reactie op de reactie van Simone. Dat het in de genen zou zitten............ Dan is het wel een mutatie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
